(Ala, oczywiście :) Hej, taka krótka informacja, napiszcie czy chcecie tą serię...
-Tak! Nawet ma swoich szpiegów!
To dlatego wyrzucił wczoraj swoje zielone skarpetki, ale zapomniał o moim swetrze, jednak ciekawość zwyciężyła i spytałam.
- Ale dla czego?!
-Bo tylko władca może nośić...
Ale nie dokończył, co najgorsze, przerwał im mały człowieczek z bardzo długą szpadą.
-Odkryliśmy na tym obszarze coś zielonego- oznajmił.
-Muwiłem ci...- szepną do mnie Tom.
-Proszę to zwrócić.
-Nie!- Krzyknęłam mimo woli, choć nie było to dobrym zachowaniem, bo człowieczek zmarszczył brwi i nic nie powiedział.
-No to nie dobrze.- wycedził- Bardzo nie dobrze.
-Cio cię ctało?- Malutka Joe po dłurzszej pierwie milczenia się odezwała.
W tej chwili człowieczek oddalił się o parę małych kroczków z wyrazem zamyślenia, może to dlatego że stanęliśmy w równym rzędzie, a muszę przyznać że wyglądamy dość dziwnie... W sumie nawet nie jesteśmy do siebie podobni, Tom i Joe są, oboje bruneci i z brązowymi oczami, oczywiście rużnią się wiekiem, Tom jest pęłnoletni, a Joe ma dopiero 4 latka... A ja, szatynka z zielonymi oczami... Z zielonymi ta myśl krążyła po moim umyśle jak planeta po orbicie, planeta, która miała zaraz wybuchnąć, od przeciąrzenia informacji. Nasi rodzice nie byli kimś wielkim, a zresztą i tak nie żyją, mama umarła gdy Joe miała 2 lata, a tata zginął bez śladu. Z resztą trwała wtedy wojna i kazali kryć się w domach, ale nie męszczyznom, oni musieli walczyć.
- Ty...- Odezwał się człowieczek, ale o dziwo nie odezwał się z kpiemiem ale tak jakby z szacunkiem, do mnie, wpatrywał się prosto w moje szmaragdowo zielone oczy, może uważał je za złamanie prawa... Ale to nie moja wina, mam takie po ojcu!
-Choć, musisz pójść ze mną...
C.D.N...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz